THANK YOU

25 November 2018

Nearly four months have passed since the day I left the Solomon Islands and arrived back here, in the Netherlands. I know, it is a bit late to write a ‘goodbye’-blogpost now…

But there are a few reasons why I couldn’t get myself to write it earlier. All this time, it felt like when (or if) I would write a final blogpost, it would mean the official end to probably the best year of my life.

I also feel like I needed time to let things sink in. I haven’t nearly processed everything that happened last year, but I’ve had some time to think about my experiences. It gave me the chance to realize that no matter what happens, no matter what blogpost I write or when, no matter where I am or what I’m doing, there is no such thing as an end to this year. Of course, physically I’m not in the Solomon Islands anymore and my year of volunteering with Project Trust has ended. But this year was too important to not always be a big part of me. It has shaped me, through all the amazing things I got to experience. it has taught me things I never thought I would learn by challenging me in many ways. And most importantly, the people I got to know have, all of them in their own way, changed my life .

Also, being home and reflecting on last year’s experiences, has made me realize even more how lucky and blessed I am to have had the opportunity to live in the Solomons for a year. Being in Honiara for a year, immersing in the community and getting used to daily life and the culture there, you almost forget how special the things you do are. Only since getting back home, I am starting to realize how unique some of the things I got to do every day were.

My emotional state during the last months in the Solomons and the first months back in the Netherlands has been very confusing. When I was still in the Solomons, I could not have been happier to be surrounded by the most loving and happy people in the world which felt like ‘living in a hug’ (quoting Flora Hamilton). But throughout the year, I constantly felt homesick, no matter how much I was enjoying my time there. I never could have imagined it would be the same once I got back home. I knew I would miss the Solomons and I knew I would miss my family there, but I never expected to be homesick again. I feel exactly how I felt when I arrived in the Solomons, only it’s the other way around now. I’m incredibly grateful to be reunited with everyone at home again, but now the thought of the Solomons and my family there is always at the back of my mind. It sometimes makes me sad, because I know I can never be in these two places at the same time and wherever I’ll be, there will always be people who I miss. However, whenever I feel like that I remind myself how lucky I was to have even lived in the Solomons at all.

The longer I spend here, the more I feel the need to share with people why this year had such an impact on me. It feels strange that half the people I love, don’t know the other half of the people I love.

So this is my attempt to explain why living in the Solomon Islands was incredibly special and why it will always be important to me.

The year was difficult, sometimes lonely, and I missed home a lot. Unlike in many other countries, in the Solomon Islands, there is no way of escaping the local culture and getting a taste of home. There’s hardly any tourists, other volunteers, expats or places that resemble home.

That made it hard at the start, but in the end this made the experience much more valuable. It meant we spent all of our time with Solomon Islanders: 24 hours a day, 7 days a week. Being there for 12 months meant we could really integrate into the community and get close to the people we met. I expected to make friends during my year abroad, but I never thought I would make friends that feel like family and I know I can always count upon. This made Honiara feel like home. Next to the Netherlands, Honiara is the only place where I feel I belong and can completely be myself. As I said, only now I am starting to appreciate how special the culture of the community I was part of was, and that I took some of the unique things I got to do every day for granted. I cannot describe how it feels to accomplish that in a year: to become part of a whole new family and to feel at home is one of my favorite feelings in the world.

Something else that made the year unforgettable was the teaching. Controlling a class of 5 and 6 year-olds was definitely one of the most challenging things I have ever done. But doing this, I have grown so much and learnt things I never thought I would learn.

Teaching the same two classes every day gave me the chance to get to know all the children individually. I hope the kids in grade one and two realize how fantastic they are. Each in their own way, they all inspired me with their passion, motivation, love and care for each other. If I have taught you only half as much as you have taught me, that’s the best accomplishment I could wish for.  Another one of my favorite feelings in the world, is to see someone growing or developing because of something you’ve done.

Finally, I want to say thank you to all of the people that have contributed to my year in the Solomons. Thank you to everyone who has sponsored me financially, without you none of it would have happened. Thank you to my family and friends at home. You could not have been more supportive and I am 100% sure I couldn’t have done it without you, but more importantly: I would not have wanted to. You were there for me before I left, you were there when I was on the other side of the world, and now you’re here, helping me settle in which is sometimes harder than expected. Thank you for listening when I am boring you with the 50th story about the Solomons. I want to say thank you to Flora Hamilton, my partner (other half, sister, and so much more) during my year overseas. I honestly could not have wished for a better person to share the experience with. The  year wouldn’t have been nearly as good without you and though were not even in the same country, you’ve made coming back so much easier. Just by understanding everything and always being there for a chat. Thank you to the teachers at St. Nicholas: the teaching was challenging, but I loved it thanks to you. Thank you for helping me inside, as well as outside the classroom. What should I have done without Pop Mie and Tea Master in the kindy, endless stories and jokes in the primary staff room and Annie and Loretta helping me in grade one and two? I want to thank Project Trust, because out of all the people helping me get to the Solomon Islands, you were definitely the most important. Thank you so much for giving me this incredible opportunity that has changed my life forever. Last but not least, I want to thank the Graonz family. I have tried it many times before but it is just not possible to explain with words what you have done for me and what you mean to me. All of you are forever my brothers and sisters and always in my heart.

All my friends in the Solomons, you don’t realize how much you have all shaped and changed me. The way you opened up to me and treated me, despite the cultural differences between us, has taught me how little differences matter when it comes to love and friendship. I have learnt from the way you love and treat each other, the way you view the world and the way you live your lives. I truly believe you have made me a better person. I can’t say it too many times: THANK YOU!!!!

23 januari 2018

Week 24

Na de laatste schoolperiode en een kerstvakantie van 2 maanden is het de hoogste tijd dat ik weer een update schrijf voor het thuisfront. Over een paar weken zijn we al halverwege en het is ongelofelijk hoe snel de tijd voorbijgevlogen is. Na meer dan 5 maanden in de Salomons te hebben doorgebracht, merk ik dat we het land steeds beter leren kennen. Doordat we hier zo lang zijn krijgen we de kans om hechte vriendschappen te sluiten met de mensen. Het is heel bijzonder om het land, de bevolking en de cultuur te ontdekken door zelf deel uit te maken van de gemeenschap hier. We worden aan de lopende band ‘Solomon girls’ genoemd, geschikt om met een local te trouwen en hier te blijven: we spreken pidgin, kennen zo’n beetje alle traditionele dansen en eten het lokale eten, waar we, als we de juffen op school moeten geloven, dik van geworden zijn. We moesten er even aan wennen, maar inmiddels weten we (hopen we…) dat het een compliment is om ‘fat’ of ‘chubby’ genoemd te worden. Niet alleen het land, maar Flora en ik leren ook elkaar steeds beter kennen. Wonderbaarlijk genoeg zijn tot nu toe onze grootste (en enige) discussies gegaan over de temperatuur in de kamer en over hoe ver je een boek kan openslaan zonder de rug te beschadigen.

Vooral sinds we pidgin spreken heeft ons sociale leven een enorme boost gekregen. De mensen waren vanaf het begin al ontzettend vriendelijk en hartelijk, maar nu we hun taal spreken zijn de meeste mensen een stuk minder verlegen en is het nog makkelijker om contact te maken. Dat hebben we vooral te danken aan de juffen in de kindy, met wie we iedere dag na school theedrinken en soms wel uren kletsen. Daardoor is ons pidgin met sprongen vooruitgegaan. Ook zijn we hierdoor dikke vriendinnen geworden met alle juffen. Daarnaast hebben we meerdere ‘Solomon mommies’, een grote vriendengroep die regelmatig langskomt om te kaarten en verschillende families waar we deel van uitmaken.

Aan het lesgeven begin ik steeds meer te wennen, hoewel ik het nog steeds uitdagend vind om lesstof op een duidelijke en leuke manier over te brengen in een taal die de leerlingen niet allemaal verstaan. Naast dat Flora en ik op maandagen in de kindy helpen, geeft Flora de rest van de week les op de middelbare en ik op de basisschool. Ik geef elke dag les aan een andere klas, een hoop leerlingen en namen om te onthouden dus. Vooral aan het begin vond ik het lastig hoe verlegen de leerlingen zijn en hoe spannend ze het vinden om iets voor de klas te zeggen. Het is heel fijn om te merken dat dat langzamerhand verbetert door vragen te blijven stellen en hoe goed ze werken met creatieve opdrachten.

Het onderwijssysteem blijft heel frustrerend: leerlingen wiens cijfers niet goed genoeg zijn, moeten van school af, en dat op de basisschool al. Dit is al helemaal oneerlijk voor leerlingen die het Engels niet goed beheersen. Aangezien alle vakken in het Engels gegeven worden, is niet alleen het vak Engels voor hen moeilijk maar krijgen zij ook geen kans om zich in andere vakken te ontwikkelen.

Niet alleen de leerlingen, maar ook de leraren maken dat ik iedere dag met heel veel plezier naar school ga. De meeste leraren op St. Nicholas College komen uit de provincie Santa Isabel. Hier hebben we dan ook het grootste deel van onze kerstvakantie doorgebracht, bij juffen thuis in hun dorpjes. Om tussen de verschillende provincies te reizen gaan er regelmatig grote boten heen en weer tussen de eilanden. De boten die tussen de provincies heen en weer varen zijn alleen overduidelijk niet bedoeld als passagiersschepen. Santa Isabel is de op een na dichtstbevolkte provincie en we vertrokken vlak voor kerstmis met de boot, wat betekende dat iedereen in de stad voor kerst naar huis ging. De boot was dan ook stampvol en we brachten de reis van ongeveer 12 uur zittend op zakken rijst, ons zo klein mogelijk makend door. We mogen niet klagen, Isabel is een van de dichtstbijzijnde provincies: om naar sommige andere eilanden te gaan moet je bijna een week op de boot zitten. Na de bootreis moest het zwaarste deel van de reis nog beginnen: onze eerste bestemming was een dorpje midden in de jungle. Om daar te komen moesten we 3 uur door de jungle in de modder banjeren, waarbij we om de paar meter uitgleden en door de modder rolden. Hierna gingen we een paar dagen naar een dorpje aan de kust waar we kerst hebben gevierd. Hoewel het voor mij niet echt als kerst voelde, had ik het nergens anders willen vieren dan in dit dorpje, waar ik me helemaal thuis voelde bij de familie waar we te gast waren. We bezochten nog twee plekken aan de andere kant van Isabel: een dorpje dat op palen in de zee gebouwd is en een juf die met haar familie op een privé-eiland woont.

De kans is niet groot dat ik op deze manier, bij vrienden thuis verblijvend, ooit nog een ander land te zien zal krijgen. Het was de zware reis in ieder geval meer dan waard. Dat wordt waarschijnlijk wel duidelijk door de foto’s, maar wat deze vakantie zo bijzonder heeft gemaakt, zijn de fantastische mensen die we hebben ontmoet.

Na onze reis op Isabel zijn we een week met Noah en Ultan, de twee andere Project Trust vrijwilligers in de Salomons, naar Western Province geweest. Hier hebben we veel gesnorkeld en gedoken en ik had het niet verwacht, maar de Salomonseilanden zijn onder water nog mooier dan boven water. Het onderwaterleven en de koralen die we op onze duiken gezien hebben, zijn denk ik een paar van de spectaculairste dingen die ik in mijn leven gezien heb.

We zijn inmiddels weer terug in Honiara en vanaf volgende week begint het normale schoolleven weer. Het is natuurlijk jammer dat de vakantie al weer voorbij is, maar het is ook leuk om weer terug in Honiara te zijn en al onze vrienden weer te zien. Het kost ons soms een half uur om van de markt, die zich op 5 minuten loopafstand van ons huis bevindt, naar huis te komen. Om de paar meter komen we een bekende tegen die een praatje met ons maakt. Ook kan ik niet wachten om het lesgeven weer op te pakken en het weer net zo druk te hebben als voor de vakantie, toen we iedere avond als oude besjes om 8 uur in slaap vielen.

Tuesday, 19 December

Party Time

So we’ve been set the task of reporting back to Project Trust about a single party or special occasion we have seen in the Solomon Islands. This is quite a hard task for us, as out here it’s not a case of what is a party, but what’s not a party. From World Teachers Day, to fare-welling the principal, to Sports Days, to religious events, to just an afternoon in the kindergarten, we seem to spend all our time in a whirlwind of incredible celebrations. Even the 4 hour church services these events often come with, can’t diminish our enjoyment of these festivities. Undoubtedly, the most amazing part of all of this is that it is not a tourist attraction: we are seeing the real, unedited Solomon Islands. And more amazing than that is that we are a part of it. We will never pass for locals, especially as political and religious leaders laugh at us at traditional feasts while we attempt to eat rice with our fingers, but we are far from outsiders at these events. In every possible instance, we are now roped into traditional dancing with the teachers or students and all spectators then proceed to thank us so much for participating in these cultural events. With their unwavering ever-happiness all celebrations are fantastic to behold – the only issue being that they don’t know when to stop, even when we find it impossible to keep our eyes open and have to be up at 4:30am the next morning.

We have decided that it is easier for us to show you what we mean than try to tell you, so we have edited together a video of just a fraction of the celebrations we have taken part in. While it doesn’t quite do the emotion of these events justice, we hope this gives you a taste of the incredible atmosphere that the Solomon Islanders create at even the most mundane of celebrations. Enjoy!

Vrijdag 22 september

 Week 6

Inmiddels wonen we al meer dan een maand in Honiara en de weken zijn voorbijgevlogen. Ik denk niet dat ik ooit zo veel gedaan heb, zoveel mensen ontmoet heb en zoveel nieuwe indrukken opgedaan heb in zo’n korte tijd. Zodra we eenmaal op school begonnen, vlogen de dagen voorbij. Op de eerste maandag mochten we ons voorstellen tijdens de wekelijkse bijeenkomst van de hele school. Maryanne vertelde de leerlingen dat ze ons in de kerstvakantie mee mogen nemen naar hun eigen eilanden, waarop een groot gejuich losbarstte. Onze kerstvakantie gaan we dus doorbrengen in verschillende dorpen op verschillende eilanden. Ik verheug me enorm om verschillende delen van het land te zien.

 Iets heel bijzonders aan de Salomonseilanden vind ik de hoeveelheid verschillende culturen binnen dit land. De mensen die in Honiara wonen, komen allemaal uit verschillende dorpjes op verschillende eilanden met allemaal andere culturen, tradities en talen. De taal die iedereen spreekt is pidgin, ‘broken english’, zoals ze het hier noemen. Op Santa Isabel bijvoorbeeld, een van de grootste eilanden, worden zo’n 9 verschillende talen gesproken die in de verste verte niet op pidgin lijken en onderling zelfs enorm verschillen.

Ook heeft elk eiland een eigen traditionele dans. Bij iedere feestelijke gelegenheid hier worden er traditionele dansen van verschillende eilanden opgevoerd. Flora en ik hebben zelf al twee keer meegedanst tijdens een traditionele dans! Met de juffen van de kindy hebben we op de sportdag opgetreden met een Santa Isabel dans, een van de leukste dingen die ik hier tot nu toe meegemaakt heb. Gelukkig zijn er meer dan genoeg gelegenheden op school het komende jaar waar Flora en ik weer mogen dansen! Deze week oefenen we iedere dag na school onze dans voor World Teachers Day samen met de leraren.

 De eerste week hebben Flora en ik vooral in de kindy geholpen, waar fantastische juffen werken. Tijdens onze eerste paar dagen op school hebben ze ons zo warm ontvangen en meegenomen in alles wat ze deden dat ik me daar meteen thuis voelde.

Na vijf weken te hebben meegedraaid zijn we inmiddels al gewend aan onze routine. De maandagen werken we in de kindy, op de dinsdagen en woensdagen op de basisschool en op de donderdagen en vrijdagen op de middelbare school. De juffen en leerlingen waarmee we werken zijn heel nieuwsgierig, willen alles van ons weten en Engels met ons praten. Hoewel we het pidgin nu al een beetje beginnen te leren, mogen we dat op school absoluut niet spreken. Het is de bedoeling dat we ervoor zorgen dat er zoveel mogelijk Engels in de klas wordt gesproken, zowel door de leraren als door de leerlingen. De leerlingen zijn verlegen en vinden het spannend om Engels te spreken, wat ik me natuurlijk goed kan voorstellen. Ik vergeet het hier af en toe bijna, maar Engels is natuurlijk ook mijn tweede taal en ik vond het vroeger ook doodeng om Engels voor de klas te spreken.

 Verder helpen we bij alle evenementen en buitenschoolse activiteiten zoals de sportdag en International Literacy Day. De leraren willen zo veel mogelijk van ons leren: hoe wij thuis leren lezen en schrijven, wat voor spelletjes we spelen en welke rijmpjes en liedjes we leren. Bovendien zijn Flora en ik begonnen met het voorbereiden van een kerstspel met de jongsten van de middelbare- en de oudsten van de basisschool.

 Ik blijf me verbazen over hoe fantastisch de Salomonseilanders zijn. De mensen zijn zo hartelijk en dankbaar en willen zo veel mogelijk voor ons terug doen. We kunnen inmiddels kiezen welke eilanden we het liefst bezoeken willen: op ieder eiland zijn we wel door minimaal één iemand uitgenodigd. Ik vind het nog steeds bijna niet te bevatten dat ik hier echt een jaar mag blijven!

27 Augustus 2017

Week 1 in Honiara

Na er zo lang naar te hebben uitgekeken, is het inmiddels eindelijk zover! Op zondag 20 augustus vertrokken Noah, Ultan, Flora en ik vanaf London Heathrow, met een uitputtende reis in het vooruitzicht, naar Honiara. Het afscheid van mijn familie in Londen vond ik moeilijker dan ik had verwacht: pas op het moment dat we afscheid namen drong het tot me door hoe lang we elkaar niet zullen zien.

Rond 2 uur ’s middags arriveerden we dinsdag 22 augustus pas in Honiara, maar bij ons ontvangst op de luchthaven was ik de lange reis meteen vergeten. We werden ongelofelijk hartelijk verwelkomd door Michael, onze ‘country representative’, Maryanne, de deputy principal van onze school, en de rector van de school van de jongens. Van leerlingen van St. Nicholas, de school waar Flora en ik gaan werken, kregen we kokosnoten en bloemenkettingen. Onze verwelkoming was al heel warm, maar ik had al helemaal niet verwacht dat ik me nu, na minder dan een week, al zo thuis zou beginnen te voelen!

Honiara is een hele fijne plek om te wonen. Niet omdat het zo mooi is –waarschijnlijk het minst mooie deel van de Salomonseilanden- maar omdat de mensen hier fantastisch zijn. Wanneer er op de markt iemand een gesprek begint, is dat niet omdat diegene je iets wil verkopen, maar gewoon uit interesse. We wonen op loopafstand van de markt en alle winkels die we nodig hebben, maar tot nu toe hebben we nog maar een paar keer voor onszelf hoeven koken omdat we óf uitgenodigd worden om ergens te eten óf Maryanne voor ons kookt. Zonder dat we erom vragen wordt er zo goed voor ons gezorgd! Vooral Maryanne neemt ons vaak mee op pad en laat de stad aan ons zien. We moeten nog wel een beetje wennen aan de tijd hier. Niet alleen door onze jetlag door het tijdsverschil van 9 uur, maar vooral door de ‘Solomon time’. 9 uur kan hier net zo goed half 10 betekenen, of zelfs 10 uur. Erg veel last hebben we er niet van, want al is het soms een half uurtje of een uurtje later, er wordt altijd aan ons gedacht!

Het is tot nu toe heel indrukwekkend om met de lokale bevolking te praten en meer te leren over hun cultuur. Vandaag woonden we voor het eerst een kerkdienst bij (van 3,5 uur!).

 Vanaf morgen gaan we beginnen op St. Nicholas! Ik kan niet wachten om de leerlingen en leraren te ontmoeten. Deze week zullen we alleen nog meekijken en helpen tijdens andere lessen en volgende week gaan we zelf aan de slag. Ik vind het best spannend om te beginnen, maar heb er vooral heel veel zin in. Het lesgeven is nog niet eens begonnen, maar ik heb het nu al enorm naar mijn zin hier.

24 Juli 2017

Introductie en training

Nog iets minder dan een maand! Op 20 augustus vertrekken ik en mijn drie medevrijwilligers naar de Salomonseilanden en gaat ons fantastische avontuur van een jaar beginnen. Ik en Flora, mijn partner, zullen in de hoofdstad Honiara op het grootste eiland Guadalcanal wonen en lesgeven op St. Nicholas School. 

Op deze website zal ik een blog bijhouden waarin ik regelmatig updates zal geven over ons leven in Honiara. Ik zal foto's en verhalen delen over het lesgeven, ons dagelijks leven, onze reizen en de cultuur op de Salomonseilanden. 

Eerder deze maand vertrok ik naar The Isle of Coll, een klein Schots eiland waarop Project Trust gevestigd is, voor een training van een week waarin ik zo goed mogelijk ben voorbereid op wat me volgend jaar allemaal te wachten staat. Het was een hele intensieve maar indrukwekkende week waarin ik onwijs veel geleerd heb. Oefenen met lesgeven was een belangrijk onderdeel van de week: best een uitdaging om wiskunde uit te leggen in het Engels. Ook heb ik hier de drie andere vrijwilligers ontmoet die naar de Salomonseilanden gaan, waaronder mijn partner Flora. Flora en ik gaan op dezelfde school lesgeven en samenwonen. We hebben veel nagedacht en gediscussieerd over wat voor situaties zich volgend jaar allemaal kunnen voordoen en hoe we daar zo goed mogelijk mee om kunnen gaan. Door deze week dringt het steeds meer tot me door dat mijn plannen echt zijn en ik dit écht ga doen.

Wat vooral indruk op me heeft gemaakt in de week in Schotland waren de mensen die ik ontmoet heb. Zowel de medewerkers van Project Trust, die ontzettend gepassioneerd voor een hele waardevolle week hebben gezorgd, als de andere vrijwilligers. Het was heel bijzonder om zoveel fantastische mensen te ontmoeten met wie ik zo veel gemeenschappelijk had.

Ik kan niet wachten om volgend jaar nog meer mensen te ontmoeten en van ze te leren, om een nieuwe cultuur en een nieuw land te leren kennen, en vooral om zelf een verschil voor anderen te maken, ook al is het maar klein.